‘ಹಂಗಾಮ’ ಕಾರ್ನರ್ ನಲ್ಲಿ ಭೂಪ ಕೇಳೆಂದ…

ಕವರೆಂಬ ವನ ರಂಗ ಪ್ರವೇಶವು

-ವೆಂಕಟ್ರಮಣ ಗೌಡ

ಕವರ.ಹಾಗೆಂಬುದು ನಮ್ಮ ಈ ಕಥಾನಾಯಕನ ಹೆಸರಾಗಿ ಪ್ರಚಲಿತದಲ್ಲಿತ್ತು. ಅವನ ನಿಜವಾದ ಹೆಸರು ಬೇರೆಯೇ ಏನೋ ಇದೆ ಎಂದೇ ಊರಲ್ಲಿ ಕೆಲವು ತಲೆಗಳು ವಾದಿಸುತ್ತಿದ್ದವು. ಆದರೆ ಆ ಹೆಸರು ಏನೆಂಬುದು ಅವಕ್ಕೂ ಗೊತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ. ಹಾಗಾಗಿ ಆ ತಲೆಗಳ ಬಗ್ಗೆ, “ಅವು ತಲೆಗಳಲ್ಲ, ತರಲೆಗಳು” ಎಂಬ ವಿಶೇಷವಾದ್ದೊಂದು ಕಾಮೆಂಟೂ ಹುಟ್ಟಿಕೊಂಡಿತ್ತು. ಅದೇನಾದರೂ ಇದ್ದುಕೊಂಡು ಹೋಗಲಿ. ನಮ್ಮ ಕವರನದು ಮಾತ್ರ ಕೆಸುವಿನೆಲೆ ಮೇಲಿನ ನೀರಿನ ಹನಿಯಂತಾ ವ್ಯಕ್ತಿತ್ವವೆಂಬುದು ಊರಿಗೇ ಗೊತ್ತಿದ್ದ ಸಂಗತಿ.

ಎದುರಲ್ಲೇ ತನ್ನನ್ನು ಯಾರಾದರೂ ಏನಾದರೂ ಅಂದರೂ ಹ್ಹೆಹ್ಹೆ ಎಂದು ನಕ್ಕು ಬಿಟ್ಟು ಹೋಗುತ್ತಿದ್ದಂತಹ ಮನುಷ್ಯ. ಒಂದು ಹೊಡೆತ ಹೊಡೆದರೂ ಮರಳಿ ಕೈಯೆತ್ತುವ ಪೈಕಿಯಲ್ಲ. ಹಾಗೆಂದು ಸಣಕಲೇನೂ ಅಲ್ಲ. ತಾನೊಮ್ಮೆ ಕೈಯೆತ್ತಿ ಇಕ್ಕಿದರೆ ಹಾಗೆ ಇಕ್ಕಿಸಿಕೊಂಡವನು ಎಲ್ಲಿ ಸತ್ತೇ ಹೋಗುತ್ತಾನೋ ಎಂಬ ಭಯವೇ ಕವರನನ್ನು ತಡೆಯುತ್ತಿತ್ತೋ ಏನೋ? ಅಂಥ ಧಾಂಡಿಗ ಪರ್ಸನಾಲಿಟಿಯವನು ಆತ. ಹೀಗಿದ್ದೂ ಅವನ ವಿಷಯದಲ್ಲಿ ಎಲ್ಲರೂ ಸಲುಗೆ ವಹಿಸಲು ಕಾರಣವಾದದ್ದೇನು ಅಂತ ಕೇಳುತ್ತೀರಾ?

ಮಾತು, ಕತೆ….

-ಎಂ ಎಸ್ ಪ್ರಭಾಕರ

ಅವನು: ಲೋ, ಇದೀಯೇನೋ?

ಇವನು: ಯಾರು? ಯಾರಾಚೆ ಕದ ತಟ್ತಿರೋದು?

ಅ: ನಾನ್ಕಣೋ, ಇದೀಯಾ? ಅಂದೆ.

ಇ: ನಾನು ಅಂದ್ರೆ ಯಾರೋ? ಯಾರ್ನೀನು?

ಅ: ನಾನೋ. ನಾನು. ಏಕೆ, ನನ್ಮಾತು ದನಿ ಗುರ್ತು ಸಿಗ್ಲಿಲ್ಲವೇನೋ?

ಇ: ಹೇಗ್ಸಿಗುತ್ತೋ? ಮಖ ಕಾಣ್ಸೊಲ್ಲ, ಮುಚ್ಚಿರೋ ಬಾಗ್ಲಾಚೆ ಇದ್ದಿ. ಯಾರೋ ನೀನು? ಹೆಸ್ರಿಲ್ವೇನೋ?

ಅ: ನಿನ್ತಲೆ, ನಿಂಗ್ನನ್ಹೆಸ್ರು ಹೇಳ್ಬೇಕೇನೊ? ತೆಗ್ಯೋ ಬಾಗ್ಲು!

ಇ: ನೀನ್ಯಾರು ಅಂತ ಗೊತ್ತಾಗ್ದಿದ್ರೆ, ನಿನ್ಹೆಸ್ರು ಹೇಳ್ದಿದ್ರೆ, ಕದ ಹೇಗ್ತೆಗೀಲೋ? ನಿನ್ನ ಹೆಸ್ರ್ಹೇಳೊಕೆ ನಿಂಗೇನ್ಸಿಗ್ಗೇನೋ?

ಅ: ನಿನ್ಮನೆ ಹಾಳಾಗ. ನಿನ್ಹೆಸ್ರೇ ನನ್ಹೆಸ್ರು ಕಣೋ. ಅದ್ನಿಂಗ್ಚೆನ್ನಾಗ್ಗೊತ್ತು. ಇದೇನ್ನಿಂತಮಾಷೆ, ತೆಗಿ, ಬಾಗಿಲ್ತೆಗಿ.

ಇ: ಅಯ್ಯಾ, ನನ್ಹೆಸ್ರು ಈ ಕರ್ನಾಟಕದೇಶ್ದಲ್ಲಿ ಬಹಾಳ ಜನಪ್ರಿಯ. ಹತ್ತಾರುಸಾವಿರ ಮಂದಿ ಈ ಹೆಸ್ರಿಟ್ಕೊಂಡಿದಾರೆ. ಹತ್ತಾರುಸಾವಿರ ಅಮ್ಮಅಪ್ಪಂದ್ರು ತಮ್ಮ ಗಂಡುಮಗ್ವಿಗೆ ಈ ಹೆಸ್ರು ದಿನಂಪ್ರತಿದಿನ ಕೊಡ್ತಾಇದಾರೆ. ಇನ್ಸ್ವಲ್ಪ ಪರಿಚಯ ಕೊಡು. ಹೇಳು, ನೀನು ಯಾರ್ಮಗ ಅಂತ.

ಅ: ಹಾಳಾಗ್ ಹೋಗು. ಏನೋ ಸಮಾಚಾರ ಬಂತು, ಎಷ್ಟೋ ವರ್ಷಗ್ಳು ಪ್ರಪಂಚ ಎಲ್ಲಾ ಅಲೆದು ಈಗ್ನಿನ್ನಪ್ಪ ಕಟ್ಟಿದ್ಮನೇಗೆ ವಾಪ್ಸಾಗಿದ್ದಿ ಅಂತ. ಹೆಂಗಿದ್ದಿ ವಿಚಾರ್ಸಿಕೊಳ್ಳೋಣ ಅಂತ್ಬಂದೆ. ಬೇಡ, ಕದ ತೆಗೀಬೇಡ. ಗೂಬೆಪಿಶಾಚಿ ಹಾಗೆ ಒಬ್ನೇ ಇರು. ನಾನ್ಹೋಗ್ತೀನಿ.

ಕನಸ ಬೇಯಿಸಲು..

-ಸುಶ್ರುತ ದೊಡ್ಡೇರಿ

ಮೌನ ಗಾಳ

ತಳ್ಳುಗಾಡಿಯ ಮೇಲೊಂದು ಸಿಲಾವರದ ಪಾತ್ರೆ-
ಬೇಯಿಸುತ್ತಿದ್ದಾನೆ ಲುಂಗಿಯುಟ್ಟವ ಬಿಸಿನೀರಲ್ಲಿ
ರಾಶಿ ರಾಶಿ ಕಡಲೇಕಾಯಿ ಹಬೆ ಹಬೆ
ಉದ್ದ ಹಿಡಿದರೆ ಎಂಟು; ಜೋತಾಡಿಸಿದರೆ ಗಂಟು
ಒಡೆದರೆ ಎರಡು ಪುಟ್ಟ ಶಿಶುಗಳು ಗರ್ಭದಲ್ಲಿ
ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ, ಅದೃಷ್ಟ ಜೋರಿದ್ದರೆ, ಮೂರು.ಒಂದು ದಿನ, ಯಾರೋ ಹತ್ತಿರ ಬಂದು
ಕೂತುಬಿಡುತ್ತಾರೆ. ಕೈ ಹಿಡಿದು ಕತೆ ಹೇಳುತ್ತಾರೆ.
ಅಪ್ಪ-ಅಮ್ಮ ತುಂಬಾ ಒಳ್ಳೆಯವರು.
ದೊಡ್ಡಪ್ಪ ಚಿಕ್ಕವನಿದ್ದಾಗಲೇ ಮನೆಯಿಂದ ಓಡಿಹೋಗಿದ್ದಂತೆ.
ಅತ್ತೆ ಇದ್ದಾಳಲ್ಲ -ಅದೇ, ಅಪ್ಪನ ತಂಗಿ-
ಅವಳಿಗೆ ಕಿವಿ ಸ್ವಲ್ಪ ಮಂದ
ಆದರೆ ಸನ್ನೆಯಲ್ಲೇ ಎಲ್ಲಾ ಅರ್ಥ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳುತಾಳೆ
ಮಾವನಿಗೆ ಅವಳ ಮೇಲೆ ಯಾವಾಗಲೂ ಸಿಡುಕು
ಗೊತ್ತಾ? ನನ್ನ ತಂಗಿಗೆ ಗಾಜಿನ ಹೂಜಿಯಲ್ಲಿ
ಮೀನು ಸಾಕಬೇಕು ಅಂತ ಆಸೆಯಿತ್ತು

ಗಾಂಧಿಯ ಕಂಡಿರಾ?

-ಸಿಬಂತಿ ಪದ್ಮನಾಭ

ಹಾರುವುದಿದೆ ದೂರ ನಿದ್ದೆಗೆ ಜಾರುವ ಮುನ್ನ

ಇವರು ಗಾಂಧೀತತ್ವಗಳ ಬಗ್ಗೆ ಉದ್ದುದ್ದ ಭಾಷಣ ಮಾಡುವುದಿಲ್ಲ. ಗಾಂಧೀಜಿಯವರ ಮೌಲ್ಯಾದರ್ಶಗಳ ಮೇಲೆ ಬಂದಿರುವ ನೂರಾರು ಬೃಹತ್ ಗ್ರಂಥಗಳನ್ನೂ ಇವರು ಓದಿಲ್ಲ. ಗಾಂಧೀಜಿ ಹೇಳಿಕೊಟ್ಟ ಸತ್ಯಾಗ್ರಹದಂತಹ ಅಸ್ತ್ರಗಳನ್ನೂ ಇವರು ಬಳಸಿದ್ದಿಲ್ಲ. ಆದರೂ ಇವರೊಬ್ಬ ನಿಜವಾದ ಗಾಂಧೀವಾದಿ ಎಂದು ಇವರನ್ನು ಭೇಟಿಯಾದಂದಿನಿಂದ ನನಗೆ ಅನಿಸುತ್ತಲೇ ಇದೆ.

ಹೆಚ್ಚು ಸಮಯವೇನೂ ಆಗಿಲ್ಲ. ಒಂದೂವರೆ ತಿಂಗಳ ಹಿಂದಿನ ವಿಚಾರ. ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯೋತ್ಸವದ ಸಂದರ್ಭ ಲೇಖನವೊಂದರ ತಯಾರಿಗೆ ತೊಡಗಿದ್ದೆ. ರಾಷ್ಟ್ರಧ್ವಜದ ಬಗ್ಗೆ ಬರೆಯಬೇಕೆಂಬುದು ನನ್ನ ಯೋಚನೆಯಾಗಿತ್ತು. ರಾಷ್ಟ್ರಧ್ವಜದ ಬಗೆಗೆಂದರೆ ಸುಮ್ಮನೆ ಅದರ ಬಣ್ಣ, ಅವು ಸೂಚಿಸುವ ಅರ್ಥ ಅಥವಾ ಅದರ ಹುಟ್ಟಿನ ಹಿನ್ನೆಲೆ…

ಇತ್ಯಾದಿ ಚರ್ವಿತಚರ್ವಣ ಅಲ್ಲ; ಬದಲಿಗೆ, ಧ್ವಜ ಎಲ್ಲಿ ತಯಾರಾಗುತ್ತೆ, ಯಾರು ತಯಾರಿಸುತ್ತಾರೆ, ಅವರಿಗೆ ಇದೇ ಉದ್ಯೋಗವೇ, ನಮ್ಮೂರಿಗೆ ಧ್ವಜ ಎಲ್ಲಿಂದ ಬರುತ್ತೆ, ಅದನ್ನು ಯಾರು ಬೇಕಾದರೂ ತಯಾರಿಸಬಹುದೇ, ಯಾರು ಬೇಕಾದರೂ ಮಾರಾಟ ಮಾಡಬಹುದೇ, ಅದಕ್ಕೇನಾದರೂ ವಿಶೇಷ ನಿಯಮಗಳಿವೆಯೇ…ಇಂತಹದೆಲ್ಲ ವಿವರಗಳಿಂದ ಕೂಡಿದ ಒಂದು ಬರಹವಾಗಬೇಕೆಂದು ವಿವರ ಕಲೆಹಾಕುತ್ತಿದ್ದೆ.

THE 39 Steps…

Dancejathre 2011….

ಸ್ಮರಣೆಯೊಂದೇ ಸಾಲದೇ