ಚಾವಡಿ ಎಂಬ ಪುಟ್ಟ ಕಿಟಕಿ

-ಜಿ ಎನ್ ಮೋಹನ್

ಬಿ ಎಸ್ ವೆಂಕಟಲಕ್ಷ್ಮಿ ಆರ್ಥಾತ್ ‘ಚರ್ಚೆಗೊಂದು ಚಾವಡಿ’ ಇಲ್ಲ ಎಂಬ ಸುದ್ದಿ ಜಯಂತ್ ಕಾಯ್ಕಿಣಿ ಅವರು ನನ್ನ ಮೊಬೈಲ್ ಬುಟ್ಟಿಗೆ ಹಾಕಿದಾಗ ಯಾಕೋ ಒಂದು ಕ್ಷಣ ಮನಸ್ಸು ಕದಡಿ ಹೋಯಿತು. ಒಂದೇ ಒಂದು ಬಾರಿ ಮುಖಾಮುಖಿಯಾಗಿದ್ದ, ಇನ್ನುಳಿದಂತೆಲ್ಲಾ ಅವರನ್ನು ಚಾವಡಿಯ ಮೂಲಕವೇ ಕಂಡುಕೊಂಡಿದ್ದ ನನಗೆ ಅವರೊಂದು ಕುತೂಹಲವಾಗಿದ್ದರು.

ವಾರ್ತಾ ಇಲಾಖೆಯಲ್ಲಿದ್ದು ಅಲ್ಲಿ ಏನೋ ಕಿರುಕುಳದಿಂದಾಗಿ ಬೇಸತ್ತು ಹೊರಬಂದರು ಎಂದು ನಾನು ಲೇಖಕಿಯರ ಸಂಘದ ‘ಲೇಖ – ಲೋಕ’ ಪುಸ್ತಕದಲ್ಲಿ ಓದಿದ ನೆನಪು. ಆದರೆ ನನಗೆ ಅವರು ತುಂಬಾ ತುಂಬಾ ಎನ್ನುವಂತೆ ಗೊತ್ತಾದದ್ದು ಮಯೂರದಲ್ಲಿ ಅವರು ‘ಪತ್ನಿಯರು ಕಂಡಂತೆ ಪ್ರಸಿದ್ಧರು’ ಅಂಕಣ ಬರೆಯಲು ಆರಂಭಿಸಿದಾಗ. ಪ್ರಸಿದ್ಧರ ಪತ್ನಿಯರ ಮನೆ ಮಾತ್ರ ಅಲ್ಲ ಮನದೊಳಗೆ ಹೋಗುವ ಪ್ರಯತ್ನವಾಗಿತ್ತು ಅದು. ಅವರು ಬರೆದದ್ದು ಮನೆಯೊಳಗೆ ಹೊಕ್ಕಿ ತೆಗೆದದ್ದು ಮಾತ್ರ.ಆದರೆ ನನಗೆ ಯಾಕೋ ಅವರು ಪತ್ನಿಯರ ಮನದೊಳಗೆ ಹೊಕ್ಕು ತಿಳಿದದ್ದನ್ನು ಬರೆಯದೇ ತಮ್ಮೊಳಗೇ ಇಟ್ಟುಕೊಂಡರು ಎನಿಸುತ್ತಿತ್ತು.

ಸು ರಂ ಎಕ್ಕುಂಡಿ ಗುಂಗಿನಲ್ಲಿದ್ದ ದಿನಗಳು ಅವು. ಎಕ್ಕುಂಡಿಯವರ ಕುಟುಂಬ ಎಷ್ಟೇ ಪರಿಚಿತವಾದರೂ ಅವರ ಕುಟುಂಬದ ಏನೂ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲದ ದಿನಗಳು. ಆಗಲೇ ವೆಂಕಟಲಕ್ಷ್ಮಿ ಅವರು ಪತ್ನಿ ಇಂದಿರಾ ಅವರನ್ನು ಸಂದರ್ಶಿಸಿದ್ದರು. ನಾನು ಮಂಗಳೂರಿನಲ್ಲಿ ಕೂತು ‘ಎಕ್ಕುಂಡಿ ನಮನ’ ಎಡಿಟ್ ಮಾಡುವ ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲಿ ಅವರ ಲೇಖನ ಬಳಸಿಕೊಳ್ಳಲು ಪತ್ರ ಬರೆದೆ. ಆಗಲೇ ನನಗೆ ಅವರ ಆತ್ಮೀಯತೆ ಗೊತ್ತಾದದ್ದು.

ಅವರು ಇದ್ದಕ್ಕಿದ್ದಂತೆ ‘ಚರ್ಚೆಗೊಂದು ಚಾವಡಿ’ ಆರಂಭಿಸಿದರು. ಅದು ಅವರು ತಮ್ಮ ಸಾಮಾಜಿಕ ಒಡನಾಟಕ್ಕೆಂದು ರೂಪಿಸಿಕೊಂಡ ಪುಟ್ಟ ಕಿಟಕಿಯಾಗಿತ್ತು. ಕೇವಲ ನಾಲ್ಕು ಪುಟಗಳಿಂದ ಆರಂಭವಾಗಿ ಆರೆಂಟು ಪುಟದವರೆಗೆ ಬೆಳೆದ ಈ ಚಾವಡಿ ಬೆರಗಾಗಿಸಿತ್ತು. ಅದು ಯಾವುದೇ ಸಾಹಿತ್ಯ ಪತ್ರಿಕೆಗೂ ಕಡಿಮೆ ಇರಲಿಲ್ಲ. ನಿಯಮಿತವಾಗಿ ಪತ್ರಿಕೆ ತರುತ್ತಿದ್ದ ಅವರು ಆ ಪುಟ್ಟ ಕ್ಯಾನ್ವಾಸ್ ನಲ್ಲಿ ತುಂಬಿಸಿಕೊಟ್ಟ ಸಂಗತಿಗಳು ಎಷ್ಟೆಲ್ಲಾ ಮಂದಿಯನ್ನು ತೀವ್ರವಾಗಿ ಆಕರ್ಷಿಸಿತ್ತು.

ಎಕ್ಕುಂಡಿ ನಮನದ ಬಗ್ಗೆ ಬರೆದರು. ಆಮೇಲೆ ಗುಲ್ಬರ್ಗಾದ ನನ್ನ ಗೆಳೆಯ ಪ್ರಭಾಕರ ಜೋಶಿಯ ಕವಿತಾ ಸಂಕಲನಕ್ಕೆ ಬರೆದ ಮುನ್ನುಡಿಯನ್ನು ಪ್ರಕಟಿಸಿದರು. ಅದುವರೆಗೂ ಎಲ್ಲೂ ಕಂಡಿಲ್ಲದ ಒಂದು ಹಿರಿಜೀವ ಹೀಗೆ ಪರೋಕ್ಷವಾಗಿ ನನಗೆ ಎಷ್ಟೆಲ್ಲಾ ಕಾನ್ಫಿಡೆನ್ಸ್ ತುಂಬಿತ್ತು.

ಮತ್ತೆ ಹೈದರಾಬಾದ್ ಗೆ ಹೋದೆ. ಮತ್ತೆ ಸಂಪರ್ಕ ಬಂತು. ನನ್ನ ಕೇಳು ಪುಸ್ಸ್ತಕ ಪ್ರಯೋಗ ಆಗತಾನೆ ಮುಗಿದಿತ್ತು. ಅವರಿಗೆ ಕಳಿಸಿಕೊಟ್ಟೆ. ಸಾಕಷ್ಟು ತಕರಾರು ತೆಗೆದು ಪತ್ರ ಬರೆದರು. ನಾನು ಒಂದು ಪ್ರಯೋಗ ನಡೆಸುವಾಗ ಆಗುವ ಸಮಸ್ಯೆಗಳನ್ನು ವಿವರಿಸಿ ಬರೆದೆ. ಅವರೂ ಒಪ್ಪಿಕೊಂಡರು.

ಹೀಗೆಲ್ಲಾ ಆಗಿ ಈಗ ಬೆಂಗಳೂರಿಗೆ ಬಂದು ‘ಚಾವಡಿ’ ಗೆ ಹುಡುಕಾಡುತ್ತಿರುವಾಗಲೇ ಕಾಯ್ಕಿಣಿ ಈ ಸುದ್ದಿ ಕೊಟ್ಟಿದ್ದಾರೆ. ನಾನೊಬ್ಬನೇ ಅಲ್ಲ ಎಷ್ಟೊಂದು ಮಂದಿ ತಮ್ಮ ‘ಚಾವಡಿ’ ಕಳೆದುಕೊಂಡಿದ್ದಾರೆ.

ವೆಂಕಟಲಕ್ಷ್ಮಿ ಇನ್ನಿಲ್ಲ

‘ಚರ್ಚೆಗೊಂದು ಚಾವಡಿ’ಯ ವೆಂಕಟಲಕ್ಷ್ಮಿ ಇನ್ನಿಲ್ಲ

ಆ ದಿನಗಳ ಸಿಹಿ ಗಾಳಿ

-ಎ ಆರ್ ಮಣಿಕಾಂತ್

ಚಿತ್ರ: ಆ ದಿನಗಳು

ಗೀತೆರಚನೆ: ಕೆ. ಕಲ್ಯಾಣ್

ಸಂಗೀತ: ಇಳಯರಾಜ

ಗಾಯನ: ಇಳಯರಾಜ, ನಂದಿತಾ

ಸಿಹಿಗಾಳಿ ಸಿಹಿಗಾಳಿ ಸಹಿ ಹಾಕಿದೆ ಮನಸಿನಲಿ

ಬರಿಮಾತು ಬರಿಮಾತು ಇನ್ಯಾಕೆ ಪ್ರೀತಿಯಲಿ ||ಪ||

ಸಿಹಿಗಾಳಿ ಸಿಹಿಗಾಳಿ ಸಹಿ ಹಾಕಿದೆ ಮನಸಿನಲಿ

ಬರಿಮಾತು ಬರಿಮಾತು ಇನ್ಯಾಕೆ ಪ್ರೀತಿಯಲಿ

ಲೋಕವೊಂದೆ ಸಾಕು, ದಿನವು ಬೆರೆಯಲೇಬೇಕು

ಪ್ರೇಮ ಅಮೃತದ ಗೀತೆ ಬರೆಯೋಣ ಬಾ ||1||

ಬಾನಾಡಿಗೊಂದು ಸವಿಮಾತು ಕಲಿಸುವ

ಆ ವೀಣೆಗೊಂದು ಎದೆರಾಗ ತಿಳಿಸುವ

ನದಿಗಳಿಗೆ ಅಲೆಗಳಿಗೆ ಕುಣಿವ ಮನಸು ಕೊಡುವ

ಅರಳುತಿರೋ ಹೂಗಳಿಗೆ ಒಲವ ಸುಧೆಯ ಕೊಡುವ

ಬಾಳಿನ ಅರ್ಥವೇ ಪ್ರೇಮವೆಂಬುದಲ್ಲವೆ

ಪ್ರೇಮವೇ ಇಲ್ಲದೆ ನಾನು ನೀನು ಯಾಕೆ? ||2||

ಒಂದು ಸಿನಿಮಾದ ಹಿಂದಿನ ದೃಶ್ಯಕ್ಕೂ, ನಂತರ ಆರಂಭವಾಗುವ ಹಾಡಿಗೂ ಸಂಬಂಧ ಇರುತ್ತೆ. ಹಾಗಂತ ಚಿತ್ರರಂಗದಲ್ಲಿ ಒಂದು ನಂಬಿಕೆಯಿದೆ. ಉದಾಹರಣೆಗೆ, ನಾಯಕ-ನಾಯಕಿಗೆ ಅಥವಾ ನಾಯಕಿ-ನಾಯಕನಿಗೆ `ನಾನು ನಿನ್ನನ್ನು ಪ್ರೀತಿಸ್ತಾ ಇದೀನಿ’ ಅಂತ ಹೇಳಿದ ನಂತರ ಒಂದು ಪ್ರೇಮಗೀತೆ ಶುರುವಾಗುತ್ತೆ ಅಥವಾ ಇವನ ಪ್ರೀತಿಯನ್ನು ಅವಳೋ; ಅವಳ ಪ್ರೀತಿಯನ್ನು ಇವನೋ ನಿರಾಕರಿಸಿ ಹೋಗಿಬಿಟ್ಟಾಗ ವಿರಹಗೀತೆ ಶುರುವಾಗುತ್ತೆ ಅಥವಾ ನಾಯಕನಿಗೆ ವಿಪರೀತ ಅವಮಾನವಾದಾಗ, ಒಂದು ಸೇಡಿನ ಹಾಡು ಕೇಳಿಬರುತ್ತೆ. ಒಂದು ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ಇದು ಗಾಂನಗರದ ವ್ಯಾಕರಣ.

ಇಂಥದೊಂದು ನಂಬಿಕೆಯನ್ನೇ; ವ್ಯಾಕರಣವನ್ನೇ ಬದಲಿಸಿಬಿಟ್ಟ ಹೆಚ್ಚುಗಾರಿಕೆ `ಆ ದಿನಗಳು’ ಚಿತ್ರಕ್ಕೆ ಸಲ್ಲಬೇಕು. ಏಕೆಂದರೆ, ಆ ಚಿತ್ರದ `ಸಿಹಿಗಾಳಿ ಸಿಹಿಗಾಳಿ ಸಹಿಹಾಕಿದೆ ಮನಸಿನಲಿ…’ ಹಾಡಿಗೂ ಅದರ ಹಿಂದಿನ ದೃಶ್ಯಕ್ಕೂ ಸಂಬಂಧವಿಲ್ಲ. ಬದಲಿಗೆ, ಹಾಡಿಗೂ ಮುಂದಿನ ದೃಶ್ಯಕ್ಕೂ ಸಂಬಂಧ ಇದೆ! ಅದು ಹೇಗೆ ಎಂದು ತಿಳಿಯುವ ಮುನ್ನ, ಆ ದಿನಗಳು ಚಿತ್ರದ ಸನ್ನಿವೇಶವನ್ನು ಒಮ್ಮೆ ನೆನಪು ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳಿ.

ಕಥಾನಾಯಕ, ಆಗರ್ಭ ಶ್ರೀಮಂತನ ಒಬ್ಬನೇ ಮಗ. ಅವನ ತಂಗಿ ಭರತನಾಟ್ಯ ಶಾಲೆಗೆ ಹೋಗುತ್ತಿರುತ್ತಾಳೆ. ತಂಗಿಯನ್ನು ಡ್ಯಾನ್ಸ್ ಕ್ಲಾಸಿಗೆ ಬಿಟ್ಟು ಹೋಗಲು ಬಂದ ನಾಯಕ, ಡ್ಯಾನ್ಸ್ ಟೀಚರರನ್ನೇ (ಅವಳೇ ಕಥಾನಾಯಕಿ) ಮೋಹಿಸುತ್ತಾನೆ. ನಾಯಕನ ತಂಗಿ, ತನ್ನ ಸಹಪಾಠಿಗಳೊಂದಿಗೆ ನೃತ್ಯಾಭ್ಯಾಸದಲ್ಲಿ ತೊಡಗಿದ್ದಾಗಲೇ ಅತ್ತ ನಾಯಕಿಯೊಂದಿಗೆ, ಹೀರೊ  ಪಾಕರ್್ ಸುತ್ತುತ್ತಿರುತ್ತಾನೆ. ಹೀಗೆ ಪ್ರೀತಿಯ ಹೊಳೆಗೆ ಬಿದ್ದು ಒಂದಷ್ಟು ದಿನ ಕಳೆವುದರೊಳಗೆ ಅವರ ಮಧ್ಯೆ ಪ್ರೀತಿಗೆ ಸಂಬಂಸಿದ ಮಾತು ಮುಗಿದಿರುತ್ತದೆ. ನಮ್ಮ ದಾಂಪತ್ಯದ ಬದುಕು ಹೇಗಿರಬೇಕು ಎಂಬ ಬಗ್ಗೆ ಇಬ್ಬರೂ ಲೆಕ್ಕ ಹಾಕಲು ಶುರುಮಾಡಿರುತ್ತಾರೆ. ಹಾಗೆಯೇ, ನಮ್ಮ ಪ್ರೀತಿಯ ವಿಷಯವನ್ನು ಇಡೀ ಜಗತ್ತಿಗೇ ಸಾರಿ ಹೇಳಬೇಕು, ನಮ್ಮ ಪ್ರೀತಿಯ ಸವಿಯನ್ನು ಈ ಪ್ರಕೃತಿಗೂ ಹಂಚಬೇಕು ಎಂದೆಲ್ಲ ಅವರು ಮಾತಾಡಿಕೊಂಡ ಕ್ಷಣದಲ್ಲೇ ಶುರುವಾಗುತ್ತದೆ ಹಾಡು: `ಸಿಹಿಗಾಳಿ ಸಿಹಿಗಾಳಿ ಸಹಿಹಾಕಿದೆ…’

ಈ ಹಾಡು, ಸಿನಿಮಾದ ಹಿಂದಿನ ದೃಶ್ಯಕ್ಕೆ ಬದಲು ಮುಂದಿನ ದೃಶ್ಯಕ್ಕೆ ಸಂಬಂಧ ಕಲ್ಪಿಸುತ್ತದೆ ಅಂದಿದ್ದೆ ಅಲ್ವಾ? ಈಗ ಅಲ್ಲಿಗೇ ಬರೋಣ: ಹಾಡು ಮುಗಿದ ನಂತರ, ನಾಯಕ-ನಾಯಕಿಯನ್ನು ಹಾಸ್ಟೆಲ್ ಹತ್ತಿರ ಡ್ರಾಪ್ ಮಾಡಿ ಹೋಗಿಬಿಡ್ತಾನೆ. ಅವಳು ಒಂದೆರಡು ಹೆಜ್ಜೆ ಮುಂದೆ ಇಡುವುದರೊಳಗೆ ಅಲ್ಲಿ ಕಾಣಿಸಿಕೊಳ್ಳುವ ಕೊತ್ವಾಲ ರಾಮಚಂದ್ರ ಎಂಬ ರೌಡಿ- `ನೋಡೂ, ಇವತ್ತೇ ಕೊನೆ. ವತ್ತಿಂದಾನೇ ಅವನನ್ನು ಮಾತಾಡಿಸೋದು, ಅವನೊಂದಿಗೆ ಸುತ್ತೋದು ಹಾಗೂ ಅವನನ್ನು ಪ್ರೀತಿಸೋದನ್ನು ನೀನು ನಿಲ್ಲಿಸಬೇಕು. ಇಲ್ಲದಿದ್ರೆ ಪರಿಸ್ಥಿತಿ ಚೆನ್ನಾಗಿರೊಲ್ಲ’ ಎಂದು ಧಮಕಿ ಹಾಕುತ್ತಾನೆ. ಆಕೆ ಅನಾಥೆ, ಬೇರೆ ಜಾತಿಯವಳು ಹಾಗೂ ವಯಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ಸ್ವಲ್ಪ ದೊಡ್ಡವಳು ಎಂಬ ಕಾರಣದಿಂದ ಈ ಕೆಲಸವನ್ನು ನಾಯಕನ ಅಪ್ಪನೇ ಆ ರೌಡಿಗೆ ಒಪ್ಪಿಸಿರುತ್ತಾನೆ!

ಹೀಗೆ, ನಾಯಕಿಗೆ ಕೊತ್ವಾಲ ರಾಮಚಂದ್ರ ಆವಾಜ್ ಹಾಕುತ್ತಿದ್ದ ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲೇ, ಇತ್ತ ಕಾರಿನೊಳಗೇ ತನ್ನ ಗೆಳತಿಯ ವ್ಯಾನಿಟಿ ಬ್ಯಾಗ್ ಇರುವುದು ನಾಯಕನ ಗಮನಕ್ಕೆ ಬರುತ್ತೆ. ಅದನ್ನು ಮರಳಿಸುವ ಉದ್ದೇಶದಿಂದ ವಾಪಸ್ ಬಂದರೆ, ಅಲ್ಲಿ ಕೊತ್ವಾಲ ಎದುರಾಗುತ್ತಾನೆ. ಹೀರೋಯಿನ್ಗೆ ಹಾಕಿದ್ದನಲ್ಲ? ಅಂಥದೇ ಬೆದರಿಕೆಯನ್ನು ಹೀರೋಗೂ ಹಾಕುತ್ತಾನೆ. `ಆ ದಿನಗಳು’ ಚಿತ್ರದ ಅತಿ ಮುಖ್ಯವಾದ ಸನ್ನಿವೇಶವೇ ಇದು. ಏಕೆಂದರೆ, ಹೀರೊ-ಹೀರೊಯಿನ್ ಬಹಳ ಸಂತೋಷವಾಗಿರುವಂಥ ಸನ್ನಿವೇಶ ಈ ಹಾಡಲ್ಲೇ ಬರೋದು. ಈ ಹಾಡಿನ ನಂತರ ಅವರಿಬ್ಬರ ಬದುಕಿನ ದಿಕ್ಕೇ ಬದಲಾಗಿಬಿಡುತ್ತೆ. ತನ್ನ ಪ್ರೀತಿಯನ್ನು ಉಳಿಸಿಕೊಳ್ಳಲಿಕ್ಕಾಗಿ ಕೊತ್ವಾಲ ರಾಮಚಂದ್ರನನ್ನೇ ಮುಗಿಸುವ ಅಪಾಯಕಾರಿ ನಿಧರ್ಾರಕ್ಕೆ ನಾಯಕ ಬಂದುಬಿಡುತ್ತಾನೆ…

ಒಂದು ದನಿ…

‘ಅವಧಿ’ಯ ಹಿತೈಷಿ, ಕುವೆಂಪು ವಿಶ್ವವಿದ್ಯಾಲಯದ ಪತ್ರಿಕೋದ್ಯಮ ವಿಭಾಗದ ಮುಖ್ಯಸ್ಥ ಡಿ ಎಸ್ ಪೂರ್ಣಾನಂದ ಅವರು ಒಂದು ವಿಡಿಯೋ ಕಳಿಸಿಕೊಟ್ಟಿದ್ದಾರೆ.

ಕೆ. ಪಿ. ಸಸಿ ಜಾಗತೀಕರಣ ಅದರಲ್ಲಿಯೂ ಅಮೆರಿಕೀಕರಣದ ವಿರುದ್ಧ ಸಾಕ್ಷ್ಯಚಿತ್ರಗಳ ಮೂಲಕ ದನಿ ಎತ್ತುತ್ತಾ ಬಂದವರು. ಅವರು ನಿರ್ದೇಶಿಸಿದ ಈ ಮತ್ತೊಂದು ಸಾಕ್ಷ್ಯಚಿತ್ರ ಮನ ಕಲಕುತ್ತದೆ.

ದೆಹಲಿಯಲ್ಲಿ ‘ಕಳ್ಳ’

ನಾಟಕದ “ಕಳ್ಳ” ಯಾಕೆ ಜನರ ಮನ ಗೆಲ್ಲುತ್ತಾನೆ ?

-ಗುರು ಬಾಳಿಗ

ದೆಹಲಿಯಲ್ಲಿ ಬಿ. ಜಯಶ್ರೀ ಯವರ ನಿರ್ದೇಶನದ ಕನ್ನಡ ನಾಟಕ “ಸದಾರಮೆ”ಯಲ್ಲಿ ಜಯಶ್ರೀಯವರ ಕಳ್ಳ ಪಾತ್ರ ನೋಡಿ ನನಗೆ ಮೇಲಿನ ಯೋಚನೆ ಬಂತು.

ನಾವೆಲ್ಲ “ಹರಟೆ ಕಟ್ಟೆ” ರದ್ದು ಮಾಡಿ ನಾಟಕಕ್ಕೆ ಹೋಗಿದ್ದೆವು.

ಗುಬ್ಬಿ ವೀರಣ್ಣನ ಮೊಮ್ಮಗಳು ಜಯಶ್ರೀ, ವೀರಣ್ಣ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದ “ಕಳ್ಳ”ನ ಪಾತ್ರವನ್ನು ನಿರ್ವಹಿಸಿದ ವಿಷಯವಾಗಿ ಬರೆಯಲು ನನ್ನ ಬಳಿ ಪದಗಳಿಲ್ಲ ಅಂತ ಅಷ್ಟೆ ಬರೆದು ಬಿಟ್ಟರೆ ಅವರ ಪಾತ್ರಕ್ಕೆ ಅದು ನ್ಯಾಯವಲ್ಲ.

“ಸದಾರಮೆ” ನಾಟಕದ ಕತೆ ಎಲ್ಲರಿಗೂ ತಿಳಿದಿರಬಹುದು. ತಿಳಿಯದವರಿಗಾಗಿ ಸಂಕ್ಷಿಪ್ತ ಕತೆ.

ವೇದಾಂತದ ಓದಿಗೆ ಮರುಳಾಗಿರುವ ರಾಜಕುಮಾರ ಜಯವೀರ ತಾನು ಮದುವೆಯಾಗೆನು ಎಂದು ಮುನಿಸಿನಲ್ಲಿರುವಾಗ ಅವನಿಗೆ ಸದಾರಮೆಯ ಭೇಟಿಯಾಗುತ್ತದೆ. ರಾಜಕುಮಾರ ಅವಳನ್ನು ಮದುವೆಯಾಗಲು ಸಫಲನಾದರೂ ಸದಾರಮೆಯ ತಂದೆ ಬಂಗಾರು ಶ್ರೇಷ್ಠಿ ಮತ್ತು ಅಣ್ಣ ಆದಿ ಮೂರ್ತಿಯ ದುರಾಸೆ ಮತ್ತು ಕುಟಿಲತನ ಗಳಿಂದ ರಾಜ್ಯ ಕಳೆದು ಕೊಳ್ಳಬೇಕಾಗಿ ಬರುತ್ತದೆ.

ರಾಜ್ಯ ಭ್ರಷ್ಟನಾಗಿ ಪರವೂರಿಗೆ ಪಯಾಣಿಸುವಾಗ ನಡು ಕಾಡು ಹಾದಿಯಲ್ಲಿ ಸದಾರಮೆಗೆ ಆಯಾಸವೂ ಹಸಿವೂ ಕಾಡುತ್ತದೆ. ತನ್ನ ಕರವಸ್ತ್ರವನ್ನು ಗಂಡನಿಗೆ ಕೊಟ್ಟು ಅದನ್ನು ಹತ್ತಿರದ ನಗರವೊಂದರಲ್ಲಿ ಮಾರಿ ಊಟ ತರಲು ಗಂಡನಿಗೆ ವಿನಂತಿಸುತ್ತಾಳೆ ಸದಾರಮೆ.

ಗಂಡ ಸದಾರಮೆಯನ್ನು ಅಲ್ಲಿ ವಿಶ್ರಮಿಸಲು ಬಿಟ್ಟು ತೆರಳುತ್ತಾನೆ. ಕರವಸ್ತ್ರವನ್ನು ವಿಕ್ರಯಿಸಲು ಒಬ್ಬ ಶ್ರೀಮಂತ ಕುವರ ಕಲಹಂಸ ನ ಬಳಿ ಹೋದಾಗ, ಕರವಸ್ತ್ರ ಇಷ್ಟು ಸುಂದರವಾಗಿರಬೇಕಾದರೆ ಅದನ್ನು ರಚಿಸಿದವಳು ಎಷ್ಟು ಸುಂದರವಾಗಿರಬಹುದು ಎಂದು ಯೋಚಿಸಿ ಅವಳನ್ನು ವಶ ಮಾಡಿ ಕೊಳ್ಳಲೋಸುಗ ಜಯವೀರನನ್ನು ಬಂಧಿಸಿ ಕುಂತಿಣಿ ಎಂಬ ಕೆಟ್ಟ ಮುದುಕಿಯ ನೆರವಿನಿಂದ ಮೋಸದಿಂದ ತನ್ನ ಮಹಲಿಗೆ ಕರೆಯಿಸಿ ಕೊಳ್ಳುತ್ತಾನೆ. ಕಲಹಂಸನಿಂದ ಪಾರಾಗಲು ಸದಾರಮೆ ಒಲಿದ ಹಾಗೆ ಸೋಗು ಹಾಕುತ್ತಲೇ ತಾನು ಮೌನಗೌರಿ ವೃತವನ್ನು ಆಚರಿಸುವುದರಿಂದ ಒಂದು ತಿಂಗಳ ಕಾಲಾವಕಾಶ ಗಳಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಾಳೆ. ಜೊತೆಗೆ ಜಯವೀರನ ಬಿಡುಗಡೆಯೂ ಆಗುತ್ತದೆ.

ಸದಾರಮೆಯನ್ನು ಹುಡುಕುತ್ತಾ ಅಲೆಯುವ ಜಯವೀರನಿಗೆ ಅವಳು ವಾಸಿಸುವ ಮಹಲಿನ ಬಳಿಗೆ ಬಂದಾಗ ಮಾಳಿಗೆ ಮೇಲಿಂದ ಸದಾರಮೆ ನೋಡಿ ಅವರ ಮಾತುಕತೆ ನಡೆಯುತ್ತದೆ. ಅಲ್ಲಿಂದ ತಪ್ಪಿಸಿಕೊಳ್ಳುವ ಸಲುವಾಗಿ ರಾತ್ರಿ ೧೨ ಗಂಟೆಗೆ ನೂಲೇಣಿ ಮತ್ತು ಗಂಡುಡುಗೆ ತೆಗೆದುಕೊಂಡು ಬಂದು ಕರತಾಡನ ಸಂಕೇತ ಮಾಡುವಂತೆ ತಿಳಿಸುತ್ತಾಳೆ. ಒಬ್ಬ ಕಳ್ಳ ಮರೆನಿಂತು ಅದನ್ನು ಕೇಳಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಾನೆ. ಜೊತೆಗೆ ಆಯಾಸದಿಂದ ಜಯವೀರ ಮಲಗಿರುವಾಗ ಸದಾರಮೆಯನ್ನು ವಂಚಿಸಿ ಕರಕೊಂಡು ಹೋಗುತ್ತಾನೆ. ಸದಾರಮೆ ಹೊಟ್ಟೆನೋವಿನ ನಟನೆ ಮಾಡಿ ಕಳ್ಳನಿಂದ ತಪ್ಪಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಾಳೆ. ಗಂಡು ವೇಷದಲ್ಲಿರುವ ಅವಳು ಇನ್ನೊಂದು ರಾಜ್ಯಕ್ಕೆ ಬಂದು ಅಲ್ಲಿ ಒಬ್ಬ ರಾಜಕುಮಾರಿಯನ್ನು ವರಿಸಿದ ನಾಟಕವಾಡುತ್ತಾಳೆ. ರಾಜಕುವರಿಗೆ ತನ್ನ ರಹಸ್ಯವನ್ನು ತಿಳಿಸಿ ಸಹಕರಿಸುವಂತೆ ವಿನಂತಿಸುತ್ತಾಳೆ.

ಛತ್ರದಲ್ಲಿ ತೂಗು ಹಾಕಲ್ಪಟ್ಟಿರುವ ಸದಾರಮೆಯ ಭಾವ ಚಿತ್ರವನ್ನು ಅಲ್ಲಿಗೆ ಬರುವ ಕಲಹಂಸನೂ ಕಳ್ಳನೂ ನೋಡಿ ಈಕೆ ಮೋಸಗಾರ್ತಿ, ಇವಳ ಚಿತ್ರ ಇಲ್ಲೇಕೆ ಎಂದಾಗ ಅವರನ್ನು ಬಂಧಿಸಲಾಗುತ್ತದೆ. ಜಯವೀರನೂ ಅಲ್ಲಿಗೆ ಬಂದು ಭಾವಚಿತ್ರವನ್ನು ನೋಡಿ ವ್ಯಾಕುಲನಾಗುತ್ತಾನೆ.

ಅವರೆಲ್ಲರ ವಿಚಾರಣೆ ಗಂದುವೇಶದ ಸದಾರಮೆ ಮತ್ತು ರಾಜಕುಮಾರಿಯ ಮುಂದೆ ನಡೆಯುತ್ತದೆ. ಕೊನೆಗೆ ಎಲ್ಲವೂ ಸುಖಾಂತ.

ಅಷ್ಟು ಒಳ್ಳೆಯ ನಾಟಕವನ್ನು ಹೀಗೆ ಉಸಿರು ಬಿಗಿದು ಬರೆಯಲು ನೋವಾಗುತ್ತದೆ.