ಒಂದು ಹೂ ಎಲ್ಲ ಮಕ್ಕಳನ್ನು…

ಅಕ್ಷತಾ ಕೆ

ದಣಪೆಯಾಚೆ…

ಮೊದಲು ಮತ್ತು ತುದಿಯಲ್ಲಿ ಹಳದಿ ನಡುವಲ್ಲಿ ತುಸು ಕೆಂಪಿನ ಉದ್ದುದ್ದ ಪಕಳೆಗಳ ಮುಡಿಗಿಂತ ಅಗಲವಿರುವ ಡೇರೆ ಹೂವನ್ನು ಮುಡಿದು ಬಂದಿರುವ ರಂಜನಾ ಐದನೇ ತರಗತಿಯ ಹುಡುಗಿಯರ ಆ ದಿನದ   ಆಕರ್ಷಣೆಯ ಕೇಂದ್ರ. ಸೀತಾಳದಂಡೆ, ಕೇದಿಗೆ, ಸುರಗಿ, ಡೇರೆ, ಸಂಪಿಗೆ, ಸೇವಂತಿಗೆ ಹೀಗೆ ಥರಾವರಿ ಹೂಗಳನ್ನು ದಿನವೂ ಮುಡಿದುಕೊಂಡು ಬರುವ ಮಲೆನಾಡಿನ ಆ ಹಳ್ಳಿ ಶಾಲೆಯ ಹುಡುಗಿಯರಿಗೆ ಹೂವೆಂದರೆ ವಿಶೇಷವಲ್ಲ ಆದರೆ ದಿನವೂ ನೋಡುವ, ಮುಡಿಯುವ ಹೂಗಳ ಬಗ್ಗೆ ಅವರಿಗಿರುವ ವಿಶೇಷ ಅಕ್ಕರೆಯಂತೂ ಎಷ್ಟು ಹೂ ಮುಡಿದರೂ ತೊಲಗುವಂತದ್ದಲ್ಲ.

ನೀ ಮುಡಿದ ಡೇರೆ ಹೂ ಎಷ್ಟು ಚೆಂದ ಇದ್ಯೇ ಎಂದು ಪುಷ್ಪ ರಾಗ ಎಳೆದರೆ ಸಾಕು. ಇಷ್ಟೊತ್ತು ಅದನ್ನು ಮುಡಿದು ತಾನು ಅನುಭವಿಸಿದ ಸಂತೋಷವನ್ನು ಅವಳಿಗೂ ಹಂಚಲು ಕಾದಿದ್ದವಳಂತೆ ರಂಜನಾ ಹೂವನ್ನು ಕ್ಲಿಪ್ಪಿನ ಸಹಿತ ನಿಧಾನಕ್ಕೆ ಮುಡಿಯಿಂದ ತೆಗೆದು ನೀನು ಮುಡಿದುಕೋ ಎಂದು ಕೊಡಲು ಹೋಗುವಳು ಆಗ ಅವಳಿಗೆ ಥಟ್ಟನೆ ತನ್ನ ಮಡಿ ಅಜ್ಜಿಯ `ಏಯ್ ಶಾಲೆಯಲ್ಲಿ ಯಾರಿಗೂ ಕೊಡಕ್ಕೆ ಹೋಗಬೇಡ ನಿನ್ನೆ ದೇವರ ತಲೆ ಮೇಲಿಟ್ಟ ಹೂ ಪ್ರಸಾದ ಅಂತ್ಹೇಳಿ ನಿನಗೆ ಮುಡಿಸಿದ್ದೀನಿ ಎಂಬ ಆದೇಶ ನೆನಪಾಗಿ ಮನೆಗೆ ಹೋಗ್ತಾ ಮಾತ್ರ ಮರೀದೆ ಕೊಡು ಮುಡಿದಿದ್ದ ಹೂವನ್ನ ಯಾರಿಗಾದ್ರೂ ಕೊಟ್ರೆ ನಮ್ಮ ಅಜ್ಜಿ ಬಯ್ತಾರೆ ಎಂದು ಹೇಳುವಳು. ಅಷ್ಟೊತ್ತಿಗೆ  ಏಯ್ ನಾನೊಂಚೂರು ಹೊತ್ತು ಮುಡಿದು ಕೊಡ್ತೀನಿ ಕೊಡೆ ಅಂತ ಗೀತಾ ಬೇಡೋಳು. ನೀನಿವತ್ತು ನಂಗೆ  ಮುಡಿಯೋಕೆ ಕೊಡ್ತೀನಿ ಹೇಳಿದ್ದೆ ಅಂತ ಉಷಾ ರಂಜನಾನ ಜೊತೆ ವಾಗ್ವಾದಕ್ಕೆ ಇಳಿಯೋಳು.  ಇನ್ನೊಬ್ಬಳು ಏಯ್ ಒಬ್ರು ಮುಡಿದ ಹೂ ಇನ್ನೊಬ್ರು ಮುಡಿದ್ರೆ ತಲೆ ತುಂಬಾ ಹೇನಾಗತ್ತೆ  ಕಣ್ರೆ ಎಂದು ಎಟುಕದ ದ್ರಾಕ್ಷಿ ಹುಳಿ ಸಿದ್ದಾಂತ ಮಂಡಿಸೋಳು. ಇಲ್ಲ ಕಣ್ರೆ ಚಿಕ್ಕವರು ಮುಡ್ಕಂಡ ಹೂನ ದೊಡ್ಡವರು ಮುಡಿದ್ರೆ ಹಂಗಾಗದು ಅಂತ ಮತ್ತೊಬ್ಬಳು ಹೇಳಿದ ಕೂಡಲೇ ರಂಜನಾಗಿಂತ ನಾವು ದೊಡ್ಡವರೋ ಚಿಕ್ಕವರೋ ಜಿಜ್ಞಾಸೆ ಅಲ್ಲಲ್ಲೆ ಶುರುವಾಗೋದು. ಅಲ್ಲಿದೆಯಲ್ಲ ಪಟ್ಟಿ ಅಲ್ಲಿ ಎಲ್ಲರ ವಯಸ್ಸು, ಹುಟ್ಟಿದ ತಿಂಗಳು ಬರೆದಿರ್ತಾರೆ ಕಣ್ರೆ ನೋಡಣಾ ಆಗ ಗೊತ್ತಾಗತ್ತೆ ಬುದ್ದಿವಂತೆ ಸೂಚಿಸುವಳು.

ಆ ಪಟ್ಟಿಯಲ್ಲಿ ನೋಡಿದರೆ ಎಲ್ಲರ ಹುಟ್ಟಿದ ವರ್ಷ ಹೆಚ್ಚು ಕಡಿಮೆ ಒಂದೆ ಆಗಿರುವುದಷ್ಟೆ ಅಲ್ಲ, ಒಂದಿಬ್ಬರದ್ದು ಬಿಟ್ಟು ಮತ್ತೆಲ್ಲರ ಹುಟ್ಟಿದ ತಿಂಗಳು ತಾರೀಕು  ಜೂನ್ ಒಂದು ಆಗಿದೆ. ಏಯ್ ನಮ್ಮೆಲ್ಲರ ಬರ್ತಡೆನೂ ಒಂದೆ ದಿನ ಬರತ್ತೆ ಕಣೆ ಅಂತ ಒಂದಿಬ್ಬರು ಸಂಭ್ರಮಿಸೋಕೆ ಶುರು ಮಾಡೋಕು, ಇಲ್ಲಿರದು ನಾವು ಹುಟ್ಟಿದ ನಿಜವಾದ ತಾರೀಕು, ತಿಂಗಳು ಅಲ್ಲ. ನಮ್ಮ ಅಪ್ಪಯ್ಯ ಶಾಲೆಗೆ ಸೇರಿಸಕ್ಕೆ ಕರ್ಕಂಬಂದಾಗ ಹೆಡ್ ಮೇಷ್ಟ್ರು ಹುಟ್ಟಿದ ತಿಂಗಳು ತಾರೀಕು ಹೇಳಿ ಅಂದ್ರೆ ಅಪ್ಪಯ್ಯಂಗೆ ನೆನಪೆ ಬರ್ಲಿಲ್ವಂತೆ ಆಮೇಲೆ ಹೆಡ್ ಮೇಷ್ಟ್ರು ನಾನೇ ಬರ್ಕೋತಿನಿ ತಗಳ್ಳಿ ಅಂತ್ಹೇಳಿ ಬರ್ಕಂಡ್ರಂತೆ ಎಂದು ಸಂಧ್ಯಾ ಉಲಿಯುತ್ತಿದ್ದಂತೆ,  ಅಯ್ಯೋ ನಂದು ಹಂಗೆ ಆಗಿರೋದು, ನಂದು ಹಂಗೆ ಆಗಿರಾದು ಮತ್ತಷ್ಟು ಧ್ವನಿಗಳು ಮಾರ್ಧನಿಸುವವು.  ಅಲ್ಲೆ ಇದ್ದ ಕಿರಿಯ ವಯಸ್ಸಿನ ಆದರೆ ಹಿರಿಯಮ್ಮನ ಮನೋಭಾವದ ಮಗದೊಬ್ಬಳು  ನಾವೆಲ್ಲ ಒಂದೆ ಕ್ಲಾಸ್ನವರಲ್ವ ನಮಗೆ ಹಂಗೆಲ್ಲ ಚಿಕ್ಕವರು ದೊಡ್ಡವರು ಅಂತ ಇರಲ್ಲ ಆದರೆ ನಾವು ಮುಡ್ಕಂಡಿದ್ದನ್ನ ಟೀಚರಿಗೆ ಮುಡಿಯೋಕೆ ಕೊಡಬಾರದು ಅಷ್ಟೆ  ಎಂದು ಸಮಾಧಾನ ಆಗುವಂತ ವಾದ ಮಂಡಿಸುವಳು. ಕೂಡಲೆ ಕ್ಲಾಸಿನಲ್ಲಿರುವ 15 ಹುಡುಗಿಯರದು ಒಂದೆ ದನಿ ಈ ಡೇರೆ ಹೂವನ್ನ ನಾನು ಇವತ್ತು ಮುಡೀಯೋದು …

ಮನೆಯಿಂದ ಬರುವಾಗಲೇ  ಗೊರಟೆ, ಕನಕಾಂಬರ ಮುಡಿದು ಕೊಂಡು ಬಂದವರಿಗೆ ಅಷ್ಟು ಹೂ ಮುಡ್ಕಂಡಿದ್ದೀಯಲ್ಲೆ ಮತ್ಯಾಕೆ ನಿಂಗೆ ಈ ಹೂವು ಬೇಕು ಅಂದ್ರೆ ಸಾಕು ಮೇಲೆ ಡೇರೆ ಹೂ ಮುಡ್ಕಂಡು ಕೆಳಗೆ ಗೊರಟೆ ಹೂವಿನ ಜಲ್ಲೆ ಇಳಿಬಿಟ್ಕೋತಿನಿ ಮುಡಿಗೆ ಡೇರೆ ಜಡೆಗೆ ಗೊರಟೆ ಎನ್ನುವ ವಾದ ಮಂಡಿಸುವರು.  ಒಟ್ಟಿನಲ್ಲಿ ಎಲ್ಲರಿಗೂ ಈ ಡೇರೆ ಹೂ ಮುಡಿಯಲೇಬೇಕೆಂಬ ಆಶೆ ಹುಟ್ಟಿಬಿಟ್ಟಿದೆ. ಒಬ್ರು ಹಠ ಮಾಡಿ ಮುಡಿದುಕೊಂಡ್ರೋ ಆಗ ಟೀಚರು ಪಾಠ ಮಾಡೋ ಸಂದರ್ಭ ಕಾದುಕೊಂಡು ಹೂವಿನ ಪಕಳೆಗಳನ್ನು ಹಿಂದೆ ಕೂತವರು ಒಂದೊಂದಾಗಿ ಕಿತ್ತು ಹಾಕುವರು ಪೀರಿಯಡ್ನ ಕೊನೆಗೆ ಉಳಿಯೋದು  ಹೂವಿನ ತೊಟ್ಟು ಮಾತ್ರ. ಈ ಸತ್ಯ ಗೊತ್ತಿದ್ದರಿಂದ ಯಾರಿಗೂ ನಾನೊಬ್ಬಳೇ ಮುಡಿತೀನಿ ಯಾರಿಗೂ ಕೊಡಲ್ಲ ಅನ್ನುವ ದೈರ್ಯವಿಲ್ಲ. ಜೊತೆಗೆ ಅಮ್ಮ, ಅಜ್ಜಿಯರು ತಲೆಗೆ ತುಂಬಿದ  `ಹೂವನ್ನು  ಹಂಚಿ ಮುಡಿಬೇಕು’ ಎಂಬ ಸಿದ್ದಾಂತ ಆಳದಲ್ಲಿ ಗಟ್ಟಿಯಾಗಿ ಸೇರಿಕೊಂಡಿದೆ. ಮಲ್ಲಿಗೆ, ಕನಕಾಂಬರ, ಗೊರಟೆಯ ಜಲ್ಲೆಯಾಗಿದ್ದರೆ ಒಂದೊಂದು ತುಂಡು ಮಾಡಿ ಎಲ್ಲರಿಗೂ ಕೊಡಬಹುದು. ಹೇಳಿಕೇಳಿ ಇದು ಡೇರೆ ಹೂ ಹರಿದರೆ ಬರಿ ಪಕಳೆ ಪಕಳೆ…  ಅದಕ್ಕೆ ಒಂದೊಂದು ಪೀರಿಯಡ್ ಒಬ್ಬೊಬ್ಬರು ಮುಡಿಯೋದು ಮತ್ತೆ ರಂಜನಾ ನಾಳೆ ನಾಡಿದ್ದು ಡೇರೆ ಮುಡಿದುಕೊಂಡು ಬಂದಾಗ ಮತ್ತೆ ಉಳಿದವರು ಮುಡಿಯೋದು ಅನ್ನೋ ನಿಧರ್ಾರಕ್ಕೆ ಪುಟ್ಟ ಸುಂದರಿಯರು ಬಂದರು.

ನಾ ಫಸ್ಟ್ ಮುಡಿಯೋದು, ನಾ ಫಸ್ಟ್ ಮುಡಿಯೋದು ಎಂಬ ಸ್ಪಧರ್ೆಯ ಮಧ್ಯೆ ಒಬ್ಬಳ ಮುಡಿಗೆ ಆ ಹೂವು ಸೇರಿತು. ಉಳಿದವರು ಪೀರಿಯಡ್ ಮುಗಿಯೋದನ್ನು ಕಾಯ್ತಾ ಇದ್ದರೆ ಹೂ ಮುಡಿದವಳು ಮಾತ್ರ ಭಾರತಿ ಟೀಚರ್ ಇವತ್ತಿಡಿ ದಿನಾ ಊಟಕ್ಕೂ ಬಿಡದೇ ಕ್ಲಾಸ್ ತಗಳ್ಳಿ ದೇವರೆ ಎಂದು ಬೇಡವಳು. ಅದರ ಜೊತೆಗೆ ಟೀಚರ್ ಕ್ಲಾಸಿಗೆ ಬಂದ ಕೂಡಲೇ ಅವರ ಕಣ್ಣಿಗೂ ಈ ಚೆಂದದ ಹೂ ಕಾಣಿಸಿ ಹೂ ಮುಡಿದ ಸುಂದರಿಯೆಡೆಗೆ ಒಂದು ಮೆಚ್ಚುಗೆಯ ನೋಟ ಹರಿಸುವರು ಅವಳಿಗೂ ಗೊತ್ತು ಈ ನೋಟ ನನಗಲ್ಲ ನಾ ಮುಡಿದ ಹೂವಿಗೆ ಎಂದು ಮತ್ತೆ ಉಳಿದ ಹುಡುಗಿಯರಿಗೂ ಇದು ಹೊಳೆದು ಅವರಲ್ಲಿ ನಾನೇ ಹಠ ಮಾಡಿ ಫಸ್ಟ್ ಮುಡಿದುಕೋ ಬೇಕಿತ್ತು ಎಂಬ ಆಶೆಯನ್ನು ಹುಟ್ಟುಹಾಕುವುದು.

ಯಾರು ಬಯಸಿದರೂ ಬೇಡವೆಂದರೂ ಎರಡನೇ ಪೀರಿಯಡ್ ಬಂದೆ ಬಂದಿತು ಆಗ ಮತ್ತೊಬ್ಬಳ ಮುಡಿಗೆ ಈ ಹೂವು ವಗರ್ಾವಣೆಗೊಂಡಿತು,  ಮತ್ತೊಂದು ಪೀರಿಯಡ್ ನಲ್ಲಿ ಮತ್ತೊಬ್ಬಳ ಮುಡಿಗೆ, ಮದ್ಯಾಹ್ನ ಊಟಕ್ಕೆ ಬಿಟ್ಟಾಗಲಂತೂ ಹೂ ಮುಡಿದವಳು ಬೆಲ್ ಆಗಲಿಕ್ಕೆ ಸಮಯ ಇದ್ದಾಗಲೂ ಎಲ್ಲರೂ ಆಟದ ಬಯಲು ಸೇರಿದರೆ ಇವಳು ಕ್ಲಾಸ್ ರೂಮಿನಲ್ಲೆ ಉಳಿದಳು ಬಿಸಿಲಿಗೆ ಎಲ್ಲಾದರೂ ಹೂ ಬಾಡಿದರೆ ಎಂಬ ಆತಂಕ… ಮತ್ತೆ ಮುಂದೆ ಮತ್ತೊಬ್ಬಳ ಮುಡಿಗೆ ಹೀಗೆ ಹೂ ಸೂಕ್ಷ್ಮವಾಗಿ ಒಬ್ಬರಿಂದ ಒಬ್ಬರಿಗೆ ಜಾರಿಕೊಂಡು ಆರೇಳು ಹುಡುಗಿಯರ ಮುಡಿಯಲ್ಲಿ ಕಂಗೊಳಿಸಿತು.  ಬೆಳಿಗ್ಗೆಯಿಂದಲೂ ಮಕ್ಕಳನ್ನು ಗಮನಿಸುತ್ತಲೇ ಇರುವ ಟೀಚರಿಗೆ ಅಚ್ಚರಿ ಜೊತೆಗೆ ತುಸು ಗೊಂದಲ ಬೆಳಿಗ್ಗೆ ಒಬ್ಬಳ ಮುಡಿಯಲ್ಲಿದ್ದ ಹೂ ಆಮೇಲೆ ನೋಡುವಾಗ ಮತ್ತೊಬ್ಬಳ ಮುಡಿಗೆ ಜಾರಿತ್ತು ಅವಳೇ ಇವಳೋ ಇವಳೇ ಅವಳೋ ಎಂದು ಅನ್ನಿಸುವ ಹೊತ್ತಲ್ಲಿ ಅದು ಮತ್ತೊಬ್ಬಳ ಮುಡಿ ಸೇರಿತ್ತು. ಈಗ ನೋಡಿದರೆ ಅವರ್ಯಾರು ಆಗಿರದೇ ಹೂವಿನ ಒಡತಿ ಬೇರೆಯವಳೆ ಆಗಿಬಿಟ್ಟಿದ್ದಾಳೆ. ಹರೆಯದ ಟೀಚರಿಗೆ ನೂರಾರು ಗೋಪಿಕೆಯರೊಂದಿಗೆ ಒಂದೆ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ರಾಸಲೀಲೆಯಾಡುತ್ತಾ, ಇಂವ ನನಗೆ ಮಾತ್ರ ಸೇರಿದವನು ಎಂಬ ಭಾವ ಉಕ್ಕಿಸಿದ  ಆ ಕೃಷ್ಣನ ನೆನಪು ಸುಖಾ ಸುಮ್ಮನೆ ಬಂದ್ಬಿಟ್ಟು ಅವರ  ಕೆನ್ನೆ ಕೆಂಪಾಗುವುದು. ಒಂದು ಹೂ ಎಲ್ಲ ಮಕ್ಕಳನ್ನು ಪರಸ್ಪರ ಬೆಸೆದಂತೆ ಅನ್ನಿಸಿ  ಟೀಚರಿಗೆ  ಖುಷಿಯಾಗುವುದು.

‘ಓದು ಬಜಾರ್’ ನಲ್ಲಿ

ಯಾಮಿನಿಯ ಸಂಗದಲ್ಲಿ ಪಾತ್ರಗಳ ಹಂಗಿಲ್ಲ. ಜೋಗಿ ಚೈನ್ ಸ್ಮೋಕರ್. ತೇಲಿಬಿಡುವ ಸಿಗರೇಟಿನ ಹೊಗೆಯಲ್ಲಿ ಜೀವಿಸುವುದಕ್ಕೆ ಆಗಾಗ ಲೈಟರ್ ಹೊತ್ತಿಕೊಳ್ಳುವಂತೆ ಈ ಕಾದಂಬರಿಯಲ್ಲಿ ಪಾತ್ರಗಳು ಕಾಣಿಸಿ ಕಣ್ಮರೆಯಾಗಿಬಿಡುತ್ತವೆ. ಚಿರಾಯುವಿನ ನೆನಪಿನ ಪುಸ್ತಕದಲ್ಲಿ ಎರಡೆರಡು ಪುಟಕ್ಕೊಂದು ಪಾತ್ರ. ಕೆಲವು ಪಾತ್ರಗಳ ಆಯಸ್ಸು ಎರಡು ಪ್ಯಾರಾ ದಾಟುವುದಿಲ್ಲ. ಅಸಲಿ ನೆನಪಿನ ದೋಣಿ ಹಾಯುವುದೇ ಹಾಗೇ……

ಓದಿ ಯಾಮಿನಿ ಕುರಿತು ವಿಕ್ರಮ್ ಹತ್ವಾರ್ ಬರೆದ ಲೇಖನ
‘ಓದು ಬಜಾರ್’ ನಲ್ಲಿ –

‘ಅಕಾಲ’ನ ಕಥೆಗಳು

ಒಬ್ಬ ರಾಜ

ಇನ್ನಾದರೂ ಹೂವಾಗಿ ಅರಳಬೇಕು ಅಂತ ಒಬ್ಬ ರಾಜ ಬೇರಿಳಿದು ಹೋದ. ಮುಳ್ಳಿನ ಗಿಡ ಹಾದಿಗಡ್ಡ ಅಂತ ಜನ ಕೂಯ್ದು ಎಸೆದರು.

ಗುರು ಮತ್ತು ಶಿಷ್ಯ

ಶಿಷ್ಯ ಸಿಕ್ಕ ಮೊದಲ ದಿನ ಗುರು ಹೇಳಿದ.
“ನಿನ್ನ ಕಾಲಿಗೆ ತಕ್ಕಂತೆ ನಾನು ಎಕ್ಕಡ ಹೊಲಿಯಲ್ಲ. ನನ್ನ ಚಪ್ಪಲಿ ಆಕಾರಕ್ಕೆ ನಿನ್ನ ಕಾಲು ಕತ್ತರಿಸುತ್ತೇನೆ.”
ಇದಾಗಿ ಎಷ್ಟೋ ವರ್ಷಗಳು ಸರಿದವು. ಒಂದು ದಿನ ಗುರುವಿನ ಕಿವಿಗೆ ಕ್ಷೀಣ ದನಿಯೊಂದು ಕೇಳಿಸಿತು.
“ನೀವು ಬರೀ ಕಾಲನ್ನಷ್ಟೇ ಕತ್ತರಿಸುತ್ತೀರಿ ಅಂತ ತಿಳಿದಿದ್ದೆ ಗುರುವೆ.”
ಶಿರವಿಲ್ಲದ ಶಿಷ್ಯ ಕುಸಿದು ಬಿದ್ದ.

ಇದಕ್ಕೆ ಕಾರಣ ನಿಮ್ಮ ಪುಸ್ತಕ ‘ಕರ್ವಾಲೋ’

(ನಮ್ಮ ಕಾಲದ ಬಹುಮುಖ್ಯ ಬರಹಗಾರ ಪೂರ್ಣ ಚಂದ್ರ ತೇಜಸ್ವಿ. ಅವರು ಬರೆದ ಕಾದಂಬರಿ ‘ಕರ್ವಾಲೋ’ಬಗ್ಗೆ ಮತ್ತೊಬ್ಬ ಬಹುಮುಖ್ಯ ಬರಹಗಾರ ಲಂಕೇಶ್ ಬರೆದ ವಿಮರ್ಶಾ ಪತ್ರ ಇಲ್ಲಿದೆ.)

ಪ್ರಿಯ ತೇಜಸ್ವಿ,

‘ಕನ್ನಡದ ಉಟ್ಟು ಓರಾಟಗಾರ’ರ ಕೆಲಸದಿಂದಾಗಿ ನನ್ನ ಮೈಯಲ್ಲಿ ಸರಿಯಿಲ್ಲದೆ ನಿಮಗೆ ಈ ಕಾಗದ ಬರೆಯುವುದು ತಡವಾಯಿತು. (ಆಗತಾನೆ ವಾಟಾಳ್ ನಾಗರಾಜ್ ಕಡೆಯವರಿಂದ ಲಂಕೇಶ್ ಮೇಲೆ ಹಲ್ಲೆಯಾಗಿತ್ತು) ಹೊಡೆತದಿಂದಾಗಿ ಮೈಕೈ ನೋವಾಗಿ ಮಲಗಿದ್ದಾಗ ಕೂಡ ನನ್ನ ಕೋಣೆಯ ತುಂಬ ನಗೆ ಹಬ್ಬಿತ್ತು. ನನ್ನನ್ನು ನೋಡಿದವರು ಅಚ್ಚರಿ ಪಡುವ ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ಗೆಲುವಾಗಿದ್ದೆ. ಇದಕ್ಕೆ ಕಾರಣ ನಿಮ್ಮ ಪುಸ್ತಕ ‘ಕರ್ವಾಲೋ.’

ನಿಮ್ಮ ಈ ‘ಕರ್ವಾಲೋ.’ ಕಾದಂಬರಿಯ ಮೇಲೆ ಒಳ್ಳೆಯ ವಿಮರ್ಶಕರು ಒಳ್ಳೊಳ್ಳೆಯ ವಿಮರ್ಶೆ ಬರೆಯಲಿದ್ದಾರೆ ಎಂಬ ಬಗ್ಗೆ ಅನುಮಾನವಿಲ್ಲ. ನನಗೆ ಓದಿದೊಡನೆ ಅನ್ನಿಸಿದ್ದನ್ನು ಬರೆಯುತ್ತಿದ್ದೇನೆ. ನನ್ನ ಸಂತೋಷವನ್ನು ನಮ್ಮ ಓದುಗರೂ ಪಡೆಯಲೆಂಬ ಕಾರಣಕ್ಕೆ ಇದನ್ನು ಅಚ್ಚು ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದೇನೆ.

ನಿಮ್ಮ ಕಾದಂಬರಿಯಲ್ಲಿ ತುಂಬ ಳ್ಳೆಯದೆಂದು ಹೊಳೆದದ್ದು ನಿಮ್ಮ ತಮಾಷೆ ಮತ್ತು ಈ ತಮಾಷೆಯ ಮೂಲಕವೇ ನೀವು ನಿಜವಾಗಿಸುವ ಮನುಷ್ಯರು.

ನಮ್ಮ ಈ ಕೊಳೆತು ಹೋಗಿರುವ ಸಮಾಜದಲ್ಲಿ ಎಲ್ಲೆಲ್ಲೋ ಇದ್ದು ತಮ್ಮ ಜೀವನ ಸಾಗಿಸುವ, ತಮ್ಮ ಕೈಲಾದ್ದು ಮಾಡುವ ಮಂದಣ್ಣ ಮತ್ತು ಕರ್ವಾಲೋಗಳು ನಿಮ್ಮ ತಮಾಷೆಯನ್ನು ತೂರಿ ನಮ್ಮ ಮನಸ್ಸು ಕಲಕುತ್ತಾರೆ.

ಒಂದು ಕಡೆ ಮಂದಣ್ಣನಿದ್ದಾನೆ. ಹುಳಹುಪ್ಪಟೆಗಳನ್ನು ಹುಡುಕುತ್ತ ಹಿಡಿಯುತ್ತ ಹೋಗುವ ಈತನ ಪ್ರಕಾರ ಈತನ ಜೀವನದ ಏಕ ಮಾತ್ರ ಗುರು ‘ಮೇರೇಜ್’ ಆಗುವುದು. ಎಲ್ಲೆರೆದುರು ಮದುವೆಯಾಗಿ ಫೋಟೋ ಹಿಡಿಸಿಕೊಂಡು ನಾಲ್ಕೈದು ಮಕ್ಕಳು ಮಾಡುವ ಸದುದ್ದೇಶ ಉಳ್ಳ ಈತ ‘ಮೇರೇಜ್’ನಲ್ಲೇ ವಿಫಲ. ಹಳ್ಳಿಯ ಸಾಮಾನ್ಯ ಅಪಾಪೋಲಿಯಂತೆ ಕಾಣುವ ಈತನ ಸರಳ ಆಶೆಗಳು ಇವನ ಆಳದ ಮುಗ್ಧತೆಯನ್ನು ತೋರುತ್ತವೆ. ಈ ಮುಗ್ಧತೆಯೊಂದಿಗೇ ಈತನನ್ನು ಇವನಿಗೆ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲದಂತೆಯೇ ಸೆಳೆಯುವ ಪ್ರಕೃತಿಯ ಬಗೆಗಿನ ಕುತೂಹಲ ಇದೆ. ಈ ಕುತೂಹಲದಿಂದಾಗಿ ಈತ ಅತ್ಯಂತ ಅಕಾಡೆಮಿಕ್ ಆಗಿ ಕಾಣುವ ಮಾನವತಾವಾದಿ ಕರ್ವಾಲೋ ಎಂಬ ಫ್ರೊಫೆಸರ್ ಗೆ ಗೆಳೆಯನಾಗಿದ್ದಾನೆ.

ಕರ್ವಾಲೋವನ್ನು ನೀವು ಚಿತ್ರಿಸಿರುವ ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ನಿಮ್ಮ ಪ್ರತಿಭೆ ಚೆನ್ನಾಗಿ ಕಾಣುತ್ತದೆ. ಮಂಗಳೂರರು ಕಡೆಯ ಬಡ ಪಾದ್ರಿಯಂತಿರುವ ಈತ ನೀವು ಸಂಶಯದಿಂದ ನೋಡುವ ಮತ್ತು ನಿಮ್ಮ ಆಳದಲ್ಲಿರುವ ಸಂಶೋಧಕನಿಗೆ ಸಂಕೇತವಾಗಿದ್ದಾನೆ. ಈ ಕರ್ವಾಲೋ ಕೂಡ ಮಂದಣ್ಣನಂತೆ ಹುಳಹುಪ್ಪಟೆ ಪ್ರಾಣಿಗಳನ್ನು ಕಂಡು ಅಭ್ಯಾಸ ಮಾಡುವ ಮನುಷ್ಯ. ಈತನ ಶಿಸ್ತು ಜೀವನದ ಹುಚ್ಚು ಹೊಳೆಗೆ ಹಾಕಿದ ಅಣೆಕಟ್ಟಿನಂತಿದೆ. ಪ್ರಕೃತಿಯ ಲಕ್ಷೋಪಲಕ್ಷ ಜೀವಿಗಳ ಬಗ್ಗೆ ಕುತೂಹಲ ತೋರುತ್ತ ಮೇಲ್ನೋಟಕ್ಕೆ ಒಣಕಲು ಮನುಷ್ಯನಂತೆ ಕಾಣುವ ಈತನಲ್ಲಿ ಮಾನವೀಯತೆ ಇದೆ. ನಿಮ್ಮ ಮಂದಣ್ಣನ ಬಗೆಗಿನ ಹಾಸ್ಯದ ಹಿಂದೆ ಹರಿಯುವ ಪ್ರೀತಿಯಂತೆಯೇ ಈ ಕರ್ವಾಲೋನ ಶಿಸ್ತಿನ ಹಿಂದೆ ಹರಿಯುವ ಅದಮ್ಯ ಕುತೂಹಲ ನನ್ನನ್ನು ಹರ್ಷದಿಂದ ಅಲ್ಲಾಡಿಸಿದ ಅಂಶ.

ನನಗೆ ಈ ಕಾದಂಬರಿ ನಾಲ್ಕು ಮುಖ್ಯ ಕಾರಣಕ್ಕೆ ತುಂಬ ಚೆನ್ನಾಗಿದೆ. ಮೊದಲನೆಯದಾಗಿ ನೀವು ಬರೀ ಹಂಜಿಪುಟ್ಟಿ ಎಂಬಂಥ ಹಾಸ್ಯಶೈಲಿಯಲ್ಲಿ ಬರೆಯುತ್ತ, ರೇಗುತ್ತ, ತಡವರಿಸುತ್ತಾ ಮನುಷ್ಯರ ಜೀವನವನ್ನು ಚಿತ್ರಿಸುವ ಬಗೆ. ಲಕ್ಷ್ಮಣ, ಮಂದಣ್ಣ, ಕರಿಯಣ್ಣ, ಯಂಕ್ಟ ಮುಂತಾದವರು ನಿಮ್ಮ ಶೈಲಿಯ ಮೂಲಕ ಜೀವ ಪಡೆಯುತ್ತಾರೆ. ನಿಮ್ಮ ಭಾವನೆಯ ಏರಿಳಿತಗಳ ನಡುವೆ ಈ ಜನ ಎದ್ದು ಓಡಾಡತೊಡಗುತ್ತಾರೆ. ಕೋಟ್ಯಂತರ ವರ್ಷಗಳ ಹಿಂದಿನಿಂದ ಇರುವ ಪ್ರಾಣಿಗಳನ್ನು ಹುಡುಕುತ್ತ ನೀವು ನಿಮ್ಮ ಸುತ್ತಣ ವಿವಿಧ ಮಟ್ಟದ ಜನರ ಹಲಬಗೆಯ ವಿಕಾಸ ಅಥವಾ ವಿಕಾಸಗೊಳ್ಳದಿರುವಿಕೆಯನ್ನು ಚಿತ್ರಿಸುವುದು. ನೀವು ನೋಡುವ ವ್ಯಕ್ತಿಗಳ ರೂಪ ಈ ಕಾದಂಬರಿಯ ವರ್ಟಿಕಲ್ ಮತ್ತು ಹಾರಿಜಾಂಟಲ್ ಗುಣ ತೋರುತ್ತದೆ. ಇದು ಎರಡನೆಯ ಅಂಶ.

ಮೂರನೆಯದಾಗಿ ನೀವು ತೋರುವ ಪ್ರಜ್ಞೆಯ ವಿಸ್ತಾರ ಮತ್ತು ಸಂಶೋಧನೆಯ ಸಂಭ್ರಮ. ಹೊಟ್ಟೆಪಾಡಿಗೆ ಪ್ರಾಣಿಶಾಸ್ತ್ರ ಕಲಿತು ‘ಸಂಶೋಧಿಸುವ’ ಜನರು ಈ ನಿಮ್ಮ ಕಾದಂಬರಿಯ ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲಿ ಹಾಸ್ಯಸ್ಪದ ಅನ್ನಿಸುತ್ತಾರೆ.

ಆಮೇಲೆ ನಮ್ಮಲ್ಲಿ ಕೇವಲ ಸೋಷಲಿಸ್ಟನೊಬ್ಬ ಮಾತ್ರ ವರ್ಣಿಸಬಲ್ಲಂಥ ಅನೇಕ ಜಾತಿ ಜನ, ವರ್ಗಗಳನ್ನು ತಿಳಿದುಕೊಂಡು ಚಿತ್ರಿಸುವ, ಅತ್ಯಂತ ತೀವ್ರ ಆಸಕ್ತಿ ಮತ್ತು ಪ್ರೇಮದಿಂದ ಮಾತ್ರ ಕೈಗೂಡುವ ಗ್ರಹಿಕೆ. ಈ ಜೇಬುಗಳ್ಳನೆನ್ನಿಸಿಕೊಂಡ ಸಾಬರ ಪ್ಯಾರ ಹೇಗೆ ನಿಮ್ಮ ಮಾನವೀಯತೆಯಲ್ಲಿ ಮಗುವಾಗಿ ಹೊಂದಿಹೋಗುತ್ತಾನೆ!

ಎಲ್ಲಕ್ಕಿಂತ ಮುಖ್ಯವಾಗಿ ಪ್ರಕೃತಿಯ ಬಗ್ಗೆ ನಿಮಗಿರುವ ನಿಲುವು. ಈ ಕಾದಂಬರಿಯ ನಾಯಕ ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ಬೇಸರಗೊಂಡು ತನ್ನ ತೋಟ ಮಾರಿ ಪೇಟೆ ಸೇರಲು ತೀರ್ಮಾನಿಸುತ್ತಾನೆ. ಆದರೆ ಈ ಪ್ರಕೃತಿ ಅವನನ್ನು ಬಿಡುವುದಿಲ್ಲ. ಮಂದಣ್ಣನೆಂಬ ಮನುಷ್ಯನ ಪ್ರಕೃತಿಯಿಂದ ಹಿಡಿದ ಹಾರುವ ಓತಿಕಾಟದ ಪ್ರಕೃತಿ ವಿಕಾಸದವರೆಗೆ ಈ ಅಪಾರ ಕುತೂಹಲ ಹಬ್ಬಿದೆ. ಕಾರಂತ, ಕುವೆಂಪು ತರುವಾಯ ಪ್ರಕೃತಿಯನ್ನು ಇಷ್ಟು ಆಳವಾಗಿ ಪ್ರೀತಿಸುವ ಮತ್ತು ಅದಕ್ಕೆ ತಕ್ಕ ಕಾರಣಗಳುಳ್ಳ ವ್ಯಕ್ತಿ ನೀವೇ ಎಂದು ಕಾಣುತ್ತದೆ. ಈ ಇಡೀ ಕಾದಂಬರಿ ಪ್ರಕೃತಿಯ ಅಗಾಧ ಕೌತುಕಕ್ಕೆ ಹಿಡಿದ ಕನ್ನಡಿಯಾಗಿದೆ.

ಮೇಲಿನ ಮಾತುಗಳನ್ನು ಕಷ್ಟಪಟ್ಟು ಬರೆಯುತ್ತಿದ್ದೇನೆ. ದಿನದಿನಕ್ಕೆ ನಮ್ಮ ಜನರ ಬದುಕು ಕ್ರೂರವೂ ಅರ್ಥಹೀನವೂ ಆಗುತ್ತಿದೆ. ನಮ್ಮ ಹಾಸ್ಯ, ಟೀಕೆಗಳನ್ನು ಮೀರಿದ ರಾಕ್ಷಸರ ಬೆಳವಣಿಗೆ ನಮ್ಮ ಎಲ್ಲ ಒಳ್ಳೆಯದಕ್ಕೆ ಸವಾಲಾಗುತ್ತಿದೆ. ನಮ್ಮ ಜನ ತಮ್ಮ ಹಳ್ಳಿ, ಪರಿಸರಕ್ಕೆ ಮೀರಿದ ದುಷ್ಟ ಶಕ್ತಿಗಳ ಗುಲಾಮರಾಗುತ್ತಿದ್ದಾರೆ. ಈ ಮಟ್ಟದಲ್ಲಿ ನೋಡಿದಾಗ ನಿಮ್ಮಂಥ ಬಹುಮುಖ್ಯ ಬರಹಗಾರರ ಲೇಖನಗಳು ಕೂಡ ಎಲ್ಲೋ ರೊಮ್ಯಾಂಟಿಕ್ ಅನ್ನಿಸುತ್ತಾ ಹೋತುತ್ತವೆ.

ಬೇಸರ ಪಡಬೇಡಿ. ಎಲ್ಲಾ ಸರಿಹೋದೀತು. ನಾನು ಕೂಡ ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ಈ ಮಂದಣ್ಣನಂತಿದ್ದರೆ ಎಷ್ಟು ಚೆನ್ನಾಗಿತ್ತು ಅಂದುಕೊಂಡಿದ್ದೇನೆ.

‘ಹಳ್ಳಿಕನ್ನಡ’ದಿಂದ